redactie.zkr@persgroep.nl
twitter.com/zutphenskoerier
facebook.com/zutphensekoerier
Foto: Tim Pardijs
Op een maandagochtend wandelen Lotje en ik in een bos hier ver vandaan. We hebben tussen twee afspraken in een uur te overbruggen en die gaan we, op haar verzoek, vullen met het spelen met een bal. Omdat ik het bos niet ken en geen instructiebordjes heb zien staan, hou ik Lotje voor de zekerheid aangelijnd. Wanneer ik in korte tijd tien honden zonder baasje voorbij heb zien komen, laat ik Lotje ook vrij lopen.
Een behoorlijk poosje hebben we het deel van het bos waar we spelen voor onszelf. Geen andere mensen en geen andere honden, net als thuis. Dan zie ik in de verte een man in zwarte kleding met lang wit haar lopen. Om hem heen lopen twee honden nerveus heen en weer. Een kniehoge hond en een heel klein keffertje.
De grootste van de twee loopt op de bal van Lotje af en pakt hem in haar bek en loopt ermee weg. Een paar meter verder legt ze de bal voor zich neer en ruikt eraan.
Als Lotje naar de bal toe loopt en haar bek eromheen probeert te zetten, begint het kleine hondje te grommen.
'Zo,' zeg ik tegen de eigenaar, 'die hond van jou houdt van ballen.'
De eigenaar kijkt ernaar en zegt: 'Doet die anders nooit. Hij komt altijd liggend op zijn rug aangelopen, zo onderdanig is die.'
'Behalve nu, want ze is gek op ballen?'
'Nee, hij wil niet spelen met een bal, hij wil ze kapot maken.'
'Waarom zeg je 'hij', het is toch een teefje?'
'Ja, hij is een teefje.'
Omdat Lotje liever speelt dan ruziemaakt, rent ze naar het water. Ze spartelt wat en springt op en neer. Beide honden kijken van de bal naar Lotje en vragen zich af waarom ze er geen interesse meer in heeft. Is er soms iets mis mee?
Lotje staat aan de waterkant en maakt een vredesteken. 'Make love, not war.'
1 
