Column Tole Bobbink: Dikke voeten

di 7 mrt 2017, 14:27

Mijn opa zit de laatste tijd in een oudemensenstoel met hoge zit. De stoel waar oma de laatste jaren van haar leven in gezeten heeft. Mijn ooit zo sterke en vitale opa heeft een hoge stoel nodig, omdat het opstaan moeilijker wordt. Zodra ik de deur open, lacht hij me tegemoet en is mijn bezorgdheid alweer verdwenen.
Hij gebaart me te gaan zitten. Als ik zit, wijst hij naar de keuken. 'Als je koffie wilt, moet je het zelf even zetten.'
'Jij ook, opa?'
'Ach, als je toch gaat zetten…' Hij kijkt me lachend aan.
Zodra ik weer zit, vallen me zijn nieuwe sloffen op. Ik wijs ernaar en beweeg mijn hoofd in een vragende beweging.
'Ja, ik pas mijn eigen schoenen en sloffen niet meer. Want ik heb dikke voeten gekregen.'
'Kun je nog wel lopen, opa?'
'Ja hoor. Ik rommel wat in huis en zit met mijn benen omhoog. Er zit vocht in mijn enkels en ik krijg er plaspillen voor, maar die helpen niet meteen. Mijn schoenen passen me niet meer. Dus zit ik hier in de stoel en kijk naar buiten. Ik lees de krantjes als die komen, maar alleen de gratis krantjes. Betalen voor nieuws heb ik nog nooit gedaan. Na het krantje, soms tijdens, val ik in slaap. Gewoon hier in de stoel. Dat heb jij toch ook wel eens?'
Ik knik.
'En dan pak ik een boek tot ik eten moet gaan maken.'
'Kijk je nog tv, opa?'
'Ach nee, tv kijken doe ik niet meer. Toch niks op te zien. En ik kan ook niet dat speciale snoer voor gehoorapparaten gebruiken, want dan heeft de buurman mijn tv via zijn gehoorapparaten en dat wil die man niet, want hij luistert alleen maar klassieke muziek en wordt boos als mijn tv erdoorheen komt.'
We grinniken wat en nemen een slok koffie.